ANNE 

Karanlık ve soğuk bir gecenin ortasındayım.

Sanki şimdi, zalim bir akrebin kıskacındayım.

Şu feryat figanımı insanlar duymuyor anne!

Senin yerine her gece yastığıma sarılmaktayım.

Üşüyorum, kimseler üstümü örtmüyor anne! 

Oysa sen olsaydın korkar mıydım karanlıktan?

Gözlerimden yaş yerine kan akar mıydı ağlamaktan?

İnan ki hiçbir şey yerini doldurmuyor anne!

Ne olur hadi vazgeç daha fazla saklanmaktan.

Bu yastık da artık avundurmuyor anne!

Şimdi yok tutacak bir el, ateşlenen başımı.

Hiç kimse sarmıyor düşünce kanayan yanımı.

Bak, akan şu kanlarım artık durmuyor anne!

Ben bile çoktan unuttum kendi adımı.

Kimseler halimi sormuyor anne!

Her gece sen süslüyorsun rüyalarımı.

Ne olur söyle, duyuyor musun dualarımı?

İnan ki  bu hayat sensiz yaşanmıyor anne!

Gel de bu defa gerçek et hülyalarımı.

Artık rüyalar da kâfi gelmiyor anne!

Hep sen geldin sanıyorum; uyandırınca beni rüzgârın sesi.

Senin olmadığını anlıyorum; 
sarmayınca bedenimi sıcak bir anne nefesi.

İçimdeki ağlayan şu çocuk, gittiğin günden beri susmuyor anne!

Bir bilsen, nasıl da burnumda tütüyor şefkâtli bir anne sevgisi.
Dünyada hiç kimse senin gibi sevmiyor anne!


                                                                             Ergin CAN