UNUTMAK ÖLMEKTEN DE  ZORMUŞ

Ey sevdiğim,

Uğruna bir ömür verdiğim,

Bal peteğim, hasretim, felaketim!

Demek unut diyorsun bana

Unut  diyorsun ya

Unutmak kolay olsaydı; kanlı yaşlar akıtır mıydı gözlerim?

Seni arar mıydı her gece bin bir telaşla ellerim?

Kalkar mıydım üç beş nöbetlerine?

Sonra bakıp da elimdeki son resmine;

Seni unutamıyorum der miydim?

Bölünür müydü uykularım feryat figanlarımla?

Islanır mıydı mektuplarım akan göz yaşlarımla?

Hiç unutmak kolay olsaydı;

Ben o yaşları sana feda eder miydim?

Bak şimdi gündüzüm gece; gecem gündüz olmuş

Senin sevdan diye yüreğime koyduğum alevden kormuş

Ben seni sevince anladım birtanem

Meğer unutmak ölmekten de zormuş!

Bak hala çatlamış dudaklarımdan ismin düşmüyor hece hece

Mütemadiyen seni düşünüyorum hemen her gece

Tutmaya kıyamadığım ellerine bir el değince;

İnan ki ateşe düşmüş gül gibi yanıyorum!

Kara gözlerin miydi bilmem beni bu hale düşüren

Leyla sen değilsen; söyle kim beni Mecnun eden?

Al artık senindir işte bu beden

Leylam ben artık ağır ağır ölüyorum!

Yokluğunda yok oldum, varlığına kavuşmadan

Islanan yanaklarımla uyandığımda her gece uykularımdan;

Rüzgarın önündeki kuru bir yaprak gibi savruldum.

Mor bir güldü yüreğim hep damla damla  kanayan

Alçaktan da alçak olsun artık seni unutan

Ey yar!

Zannetme ki seni ancak öldüğüm gün unuturum!

Çünkü ölüm: Ne yok oluş ne de senden kurtuluş

Bir bakışta sevip; bir solukta ölünce anlıyor insan

Unutmak ölmekten de zormuş!

    ERGİN CAN