Ben Seni Sevemedim

...

Sen bakma sana ağladığıma. Düşüp de yollarına şubat soğuğunda buz kesen kaldırımlarda sabahladığıma. Bir çocuk düşün bir oyuncak görür tezgahta. Ağlar hıçkıra hıçkıra. Onu ağlatan o naylon parçasımıdır sence. Bin defa hayır bence. Çocukluğudur onu ağlatan. Çocuksu hali. İstemek için ister sadece. Onsuz olamayacağından değil yani. İhtiyacı yoktur ona. Evde daha güzelleri var yavrum deyişi ondandır annesinin sitemkar bir edayla...

Ben de o huysuz çocuğum avuçlarında şimdi. Ağlayışıma bakma sen. Üzülme, sen değilsin beni ağlatan. Sevdan yar sevdan! Aslında ben seni hiç sevemedim. Yanlış anlama beni. Sen yürek dolusu sevdalara değersin. Bir tarafta sen olsan diğer yanda şu koca şehir; ben sana koşarım bilirsin. Ama yine de ben seni sevemedim. Sevmedim değil; sevemedim. İrademe kelepçe vuruldu yani. Sana koşan yüreğime prangalar takıldı. Bir adım ötemdeydin. Yine de tutamadım ellerini, çünkü aramızda uçurumlar vardı. Sen komşumun bahçesinde açmış bir gonca güldün; koklamak haram, koparmak yasaktı...

Keşke sevebilseydim seni. Şöyle adamakıllı. Ama nafile. O geceleri sensizlik kokan şehrin çıkmazlarında seni aramaktan, karabasan gibi içime oturan yokluğunda sessiz çığlıklarımla uyanmaktan, ardında koşmaktan, koşup bulamamaktan, bulup anlatamamaktan ve susmaktan vakitmi kaldı sanki seni sevmeye...

Hani seversin kavuşamazsın anlarım. En azından sevdiğin yanına kar kalır. Avuntun olacak anılarla kandırırsın içindeki çocuğu. Peki ya sevemeden daha, ayrılmak nedir bilirmisin? Bir çocuk düşün cebinde kalan son kuruşunu bir külah dondurmayla değişiyor. Önce parlayan gözleriyle bakıyor bi, külahın üstündeki manzaraya. Sonra tam uzanırken ona; o çocuksu tutkusu ellerinden kayıp düşüyor yere. Dokunmadan daha, kıyamadan. Sevemeden ayrılık da bu olsa gerek. İşte bunun adı sevmemek değil; sevememek. Aşkın çaresizlikle çekimlenmiş hali. Benden seni çıkartınca; geriye kalan yani...

-kısaltılmıştır-

Ergin CAN

Eserlerin tüm telif hakkı yazarına aittir