Ruhum Senin

                                                              - Heyhat ! -

Kanadı kırılmış bir pelikan gibi düştüm meçhul sahillere. Karanlık dehlizlerde sabahlarken uykusuz gözlerle her gece, aklımda sen. Beni bu yollara koy verişin geliyor aklıma. Sana sevgimi haykırışım geliyor. Elest meclisinde attığım imzanın mürekkebi kurumadan daha; Kalu Bela'dan kalma bir söz yankılanıyor kulaklarımda. Yürüdüğüm yollarda bakınca ardıma; fark etmeden ezdiğim çiçekler görüyorum kırık dallarında benim ayak izlerim gizli. Utanıyorum, kendim kadar aşina bir pişmanlık saplıyor ruhumu. Yürüdüğüm bu yolda nereye gidiyorum diye soruyorum kendime. Çiçekli bahçeleri tarumar edişim bir tokat gibi çarparken yüzüme;  ezelden kalma bir nida karışıyor nefesime. Ve sonra. Semaya bakan avuç içlerimle, kan çanağı gözlerimle ve bir serçenin yüreği kadar sessiz atsa da; her gece o minik yüreğimdeki hep aynı affedilme ümidimle geliyorum sana…

…

Ya şu gönlüme bir cemre gibi düşen ümidim de olmasa ne yapardım. Bin defa bozup da tövbemi; bin birinci gece yine sana nasıl koşardım. Bir neyzenin sana susamış dudaklarında inleyen bir ney gibi tutuşurken yüreğim; kapını nasıl çalardım. Kanatlarını ateşlere vurup yakan bir pervane gibi, sinesini yaralayan bu divane baş ile nasıl derdime derman arardım. Yüreğime ektiğin bu umudun tohumu, her anız yangınında yanıp; her ikindi yağmurunda yeniden yeşermeseydi böyle; şu yaralı yanlarımı nasıl sarardım…

…

Nefsim ruhumun, ruhum da senindir ey sevgili! Ruhumun sinemden hicreti, bir şeb-i arus olur bana. Hasretinle çatlamış dudaklarla susarken bir katre suya. Ölen can değil; kuru bir bedendir.
Zaten o da, topraktan gelip; toprağa gidendir.

Her nefs-i beşer gibi tattığım an o visali; ruhum senindir ey yar!

Ta ki o güne kadar;

 bu beden, bu ruha mezar!..

-kısaltılmıştır-

Ergin CAN

Eserin her hakkı yazarına aittir