Rüzgarın ipini kopardığı bir uçurtmanın peşinden koşar gibi koşarsın her gece bir uykunun koynuna. Çünkü bilirsin ki bir bekleyenin vardır seni orada. Düşler ormanının tam ortasında. Bilirsin ki her uyku aslında bir düştür. Ve her düş, sen kokulu bir an olur efkar kokan gözlerimde. Her hayal bir can olur, içimde bir yerlerde...
Eskiden uykularıma yatıramazken beni annem; şimdi uyandıramaz oldu seni aradığım uykulardan. İşte gecenin dördünde derin bir uykudan adını haykırarak uyanmaktır seni sevmek. Sonra aramaktır nemli gözlerle boş odayı. Çok sonraları fark etmektir varlığının sadece bir düş olduğunu. İşte o an bir düşten düşmektir seni sevmek...
Yürümeye çalışırken, her adımında yere yıkılan bir çocuk edasıyla düşüp düşüp kanatmaktır teninin bir yerlerini. Acıtmaktır kırık yüreğini. Oyuncağını yitirmiş bir çocuk gibi yaşartmaktır gözlerini. Ve en çok da seninle başlayıp sensiz biten her düşün ardından yaralamaktır kendini. İşte böyle bir şey seni sevmek…
Kolay olan sevmektir gülüm. Zor olan ise seni sevmek. Çünkü seninle yoğrulmuş bir sevdanın sensizliği isyanlar kusar göz çukurlarıma. Ve ben ağlarım. Dilimde hecelere ayrılır yokluğun. Ve ben bir gecede bin defa ö-lü-rüm!..
Sabanın nazlı yelinde seninle uyanmak. Vaktin seherinde semaya açılan bir avuçta biriken dualarda buluşmak. Sanki Ceyhan’ın soğuk sularında arınmak. Sofraya bir tabak da senin için koymak. Sırf sen seviyorsun diye, kahveye bir tutam tarçın ekleyip; çaydan şekeri kısmak. Yastığımda kalan kokunu her gece solumak. Ve her sabah yine yokluğuna uyanmak. Tenimde varlık ile yokluk arası ellerini aramak. Üzüm karası gözlerini gözlerimden sakınmaktır seni sevmek…
Nefes almaktır en çok da. Su misali yudumlamaktır hayatı. Hüzzam makamında bir şarkı gibi mırıldanmaktır ismini. Annemden yadigar bir yüzük gibi koynunda saklamaktır resmini. Kolay olan sevmektir aslında. Zor olansa seni sevmek. Varlığınla yanıp; yokluğunla küle dönmek.
Fakat yine de seviyorum seni.
Çünkü;
yaşadığımı hatırlatıyor bana
''Seni Sevmek!...''
