Yetim Kaldık Gazze

Hayellerim bombalandı benim, bir gece ansızın. Yıkık harabeler altında kaldı annem, babam ve kardeşlerim. Bir ben kurtuldum bu kabustan. Yaşamanın ağır diyetini yıkık duvarlar altında bir çift ayak bırakarak ödedim. Şimdi benim ne annem var, ne babam. Ne misketlerimi paylaştığım kardeşlerim kaldı geride; nede beni onlara götürecek ayaklarım. Sen ve ben! Şimdi böyle yaralı ve ser sefil; bu da yetmezmiş gibi bir de yetim kaldık Gazze...

Dikenli tellere takılan umutlarımdan bir şey kalmadı artık geriye. Bir gün diyordum... Bir gün ben de sizler kadar özgür olacağım kuşlar. Oysa şimdi kanatlarını kırdılar o kuşun. Annesizliğe mahkum ettiler. Acılara bile yer kalmadı yetimliğimden. Çok sonraları farkettim kaybettiğim ayaklarımı. Annem dedim yok dediler. Babam dedim yok dediler. Kardeşlerim dedim yok dediler. Beni onlara götürün dedim. Olmaz dediler. Neden diye soramadım bile. Daha ağzımdan çıkmadan şakağından vurdular bu soruyu da...

Ah Filistin, sen de farksız değilsin şimdi benden. Senin de kırdılar kollarını, kanatlarını. Senin de ne annen var ne baban. Söyle şimdi kim duyar bu feryadını. Ağla Gazze ağla haline. Acep silen olur mu bu gözyaşlarını. Uzanır da bir el usulca; merhem olur mu yanık yaralarına...

Bari annem olsaydı şimdi en azından yanımda. Anne diye uyandığımda uykularımdan; tutup da elimden yavrum deseydi. Unuttursaydı bana yanmış tenimin sızlayan sancısını. Beklemezdim o zaman işte böyle ağlamak için gece yarısını. Başucumdaki yastığıma annem diye sarılmazdım. Kan ve barut sinmiş yorganımı babam diye koklamazdım. Ve bir daha yüreyemeyeceğim gelince aklıma Gazze sokaklarında; aldırmazdım. Ah annem sanki seni neden aldılar benden!..

''Karanlık ve soğuk bir gecenin ortasındayım.

Sanki şimdi, zalim bir akrebin kıskacındayım.

Şu feryat figanımı insanlar duymuyor anne!

Senin yerine her gece yastığıma sarılmaktayım.

Üşüyorum, kimseler üstümü örtmüyor anne!