|
Senden Sonra
Ellerini çekince benden kala kaldım öyle. Şimdi bir yanım eksik, bir yanım dağınık. Buna yaşamak denilirse yaşıyoruz işte. Ellerinden içtiğim bir yudum su bala keserken; şimdi ballar zehir oldu dilimde. Yokluğun alaşağı etti o gözlerimdeki mutluluğu. Senden sonra, dalgaların dövdüğü kayalıklara döndüm. Eteklerimde kendi parçalarım. Ve ben şimdi paramparçayım.
Gece sabahı uyandırırken bu şehirde. Sensiz o
vakt-i seherde. Güne bir sıfır geriden başlıyorum yine. Daha ilk adımımı atmadan geri kalıyorum. Daha hiç denemeden yanılıyorum. Daha bulmadan kokunu nefesimde, seni kaybediyorum. Hayalin kum tanesi gibi her sabah kayarken avuçlarımdan; ben sana dokunamıyorum. Ellerim ellerine yasaklı. Gözlerim gözlerinden ırak. İşte gülüm, bunun adı yaşamak.
Denizde boğulan bir insansa eğer, bir ip atar çekersin onu. Peki denizse eğer kendinde boğulan ne yapmalı yar. Hangi ip çeker onu. Ya hangi güç kurtarabilir onu kendinden. İşte şimdi ben ölü bir denizim, her katresinde kendinde boğulan. Yüreğimden sana göçen gemiler değil ben karaya vurdum bu defa. Sen benden gittin. Fakat ben hala kendime varamadım senden sonra.
Ancak kanadı kırık martılar anlar beni. Denize bakıp bakıp uçamamak neyse; seni tahayyül edip sana dokunamamak da işte öyle bir şey. Ve ancak ağlara takılmış bir balık yüreğine denktir sana özlemim. Denizin koynunda olup da yüzememek neyse; işte seni sensiz yaşamak da bir balığın feryadıdır içimde.
Sırtımda taze bir kılıç yarası gibi yokluğun. Nereye gitsem ardımda hasretin. Şimdi sen olsan, sarar sarmalardın yaralı yanlarımı. Unuttururdun bana aklımı firara veren ızdıraplarımı. Fakat yoksun işte. Ve ben terkedilmiş bir şehir gibi viraneyim. Şakaklarımda biriken aklarla yorgun bir dağa benziyorum. Hasretin kuşatınca böyle içimi; nisanda eriyen karlar gibi damla damla eriyorum. Tükeniyorum ve tükenmelerim bitmiyor içimde. Ben eski ben değilim işte senden sonra.
ERGİN CAN
ESERİN HER HAKKI SAKLIDIR |
