Kabullenilmiş Çaresizlik

….

Rüzgarda dağılan kumdan kaleler gibi dağılır umutların. Çare ve türevleri de dahil silinmiştir çoktan lugatından. Devrik tümcelere kalmıştır anlatmak gayrı ah-ı zarını.  Konuşsan bir suçtur alehinde; sussan kabullenmek ayrılıktan yana ne varsa. Poliyanna yanların iki köy ardında kalmıştır. Eser yoktur artık o kendini kandıran çocuktan geriye. Susar artık suratına o’nsuzluğu haykıran duvarlar. Kendi kendine yeter olmuşsundur şimdilerde. Ellerin gelip hatırlatmasına gerek yoktur terkedilişine dair. Gün gibi ortadadır halin. Yıkıksındır, virane, uğursuz baykuşlar anlar artık halini. İki tren rayının biriydin zaten. Yollara, yıllara, ezilmişliğine rağmen yanıbaşında duran eşine kavuşamayan. Ufukta tek olmak sade bir hayaldi bakan gözlere. Çünkü bakan bilirdi ufuktaki rayları birleştirenin uzaklık olduğunu. İşte sen de bazen öyle bir yerde kavuşurdun düşüne. Uzak da olsa, yalandan da olsa güzeldi. O’nu gördüğün düşler artık eskisi kadar yaralamaz olmuştur uyandığında. Gerçek yoksunluğun bir tokat gibi suratına indiğinde. Alışmışsındır. O’nu, onsuz yaşamak düşmüştür hissene. Her şey de bir hayır vardır ya. Bunda da bir hayır vardır elbet. Hem o’nun hediyesidir bu o’nsuzluk sana. İçinde o’nun olduğu her şey güzel değil mi? Ondan değilmi zaten gül suyu gibi içişin, şu kezzap kadar zehir kabullenilmiş çaresizliği! Baksana yine dudaklarında o türkü: ‘Herkes kaderine boyun eğmeli yar eğmeli…’

-KISALTILMIŞTIR-

Ergin CAN

Yasal Uyarı: Eserlerin tüm telif hakları yazarına aittir. Kaynak gösterilmeden alıntı yapılamaz.